Bouncen...

Ik vroeg me als ouwe zak van boven de 16(!) al een tijdje af wat nou precies de betekenis is van 'bouncen'. Tsja, stuiteren, dat weet opa ook nog wel, maar dan nog...

Tot ik dus dit stukje tegenkwam van een student aan de Leidse Universiteit. Het verklaart zo goed als alles. He-le-maal te heavy stukje man, zwaar strak en onwijs wreed! Om de oude vertaling maar eens te gebruiken...

Vet bouncen

Christiaan Weijts

Koninginnenacht met het Fotomodel en haar Tien Vrolijke Vriendinnetjes in een geleend huis in Amsterdam. Je zou denken dat het een paradijs is, als enige jongen temidden van een volledig elftal tienermeisjes de avond doorbrengen, maar één zo'n avond is voldoende om zelfs de meest vatbare man voorgoed van een lolitacomplex te genezen. De heilzame overdosis. Bij gebrek aan gezamelijke aanknopingspunten, belevingswereld en vocabulaire, doe ik weinig anders dan van de goedkope Lambrusco nippen en – als antropoloog in meisjesland - de sociale interactie gadeslaan, wat resulteert in deze beknopte typologie ener vriendinnengezelschap.

Vier elementen zijn het bindmiddel in een geslaagd meisjesgezelschap: hun kleren – met de nadruk op schoenen en topjes -, hun 'mobilo's', hun seksuele avontuurtjes, maar in de eerste plaats de krachttermen die op de voorgaande drie worden losgelaten. 'Hoe vind je m'n nieuwe schoenen, vind je ze niet peacend?' 'Inderdáád Chickie, ik vind ze echt wel vet bouncen!'
Bij het meisjeselftal leek het spel erom te gaan om zoveel mogelijk van de drie adjectieven die ze kennen en die een exact gelijke betekenis hebben – bouncend, chill en peacend – in één zin te proppen. Heel creatief maakten ze er andere woordsoorten van: 'Waar is Samira?' 'Die zit bij Erwin thuis. Volgens mij zijn ze echt aan het bouncen! Zullen we haar bellen?' Het Fotomodel greep naar haar mobilo: 'Hey lekker ding, peacende chick, kom je ook even hier chillen, het is echt vet bouncend hier! Nee, nog niet? Oh, no peace…'
'Ze is dus echt vet aan het bouncen met die gast!' Het is alsof ik in het smurfendorpje beland ben: ook hier volstaat men met weinig woorden, en is het werkwoord 'smurfen' de synonieme stand-in voor alle bestaande werkwoorden.

Andere favoriete vrijetijdsbesteding van het meisjesgezelschap is het 'dissen' van 'gasten' met wie ze 'gegaan' zijn. Hiervoor gelden strikte spelregels: eerst vertel je in geuren en kleuren hoe je iemand versierd meent te hebben (vanuit mannelijk perspectief bekeken: hoe je je in hebt laten palmen), liefst een barman of dj uit een café, wat je sociale status in de pikorde der chickies ten goede komt, en vervolgens som je op wat er allemaal niet aan ze deugt, waarna – in het hoogtepunt van de hilariteit – het voltallige gezelschap in koor het woord 'lul!' scandeert.

Na tien flessen Lambrusco en evenzovele klagende telefoontjes van de bejaarde buren besluiten de meeste meisjes af te druipen om in Dansen bij Jansen te gaan bouncen, chillen danwel peacen.
'En listen girls', maant het Fotomodel de vertrekkende groep, 'heb respect voor de kat. Zorg dattie niet naar buiten peacet.' De kat, die afwezig onder tafel lag, en met wie ik me nog het meest verwant voelde, was de enige reden waarom we in dit huis waren. Het Fotomodel paste een tijdje op het beest, dat eigendom van kennissen was die ze eigenlijk niet kende.
Ik besloot het bouncen bij Jansen over te slaan, en kroop weg in het mij toebedeelde bedje in de kinderkamer, waar ik in een lange, droomloze slaap viel. De volgende ochtend gaf ik de kat te eten en vertrok met stille trom naar het station, waar geen treinen meer reden.

No peace.