In den Beginne

Bram Vermeulen is altijd een grote held van me geweest. Maar toch had ik deze kant nog nooit gezien.

Hier is een verhaal over hetzelfde onderwerp van zijn hand.

Zo vertel je een verhaal. Niet alleen Freek kon dat dus.

Indrukwekkend.

Respect voor de meester : Cornelis' "Jantjes Blues"

1 van de kandidaten voor de nieuwe TM Live & unplugged set voor dit jaar...

Jantjes-blues

Cornelis Vreeswijk

[C]Jantje was aan 't wandelen op het Leidseplein
Toen vond hij een rijksdaalder en dat vond hij fijn
[F]Hij kocht er zoute pinda's voor, sigaretten en drop
[G]Kortom : in no time waren al zijn centen op

[C]Maar hij werd geschaduwd door een brigadier
Die zei tegen Jantje, kom jij maar eens hier
'k Weet niet of je 't weet maar rijksdaalders op straat
Zijn verloren goederen en horen aan de staat

De rechter zei : H‚ee Jantje, weet jij wel wat je bent?
Dat noemen wij juridisch "Jeugddelinquent"
Een schande voor je ouders, je toekomst naar de maan
Want als je later groot bent krijg je nooit een goede baan

Stik maar, zei Jantje, met die kouwe kak
Ma is de hort op en Pa zit in de bak
Wat die ervan zeggen lap ik aan m'n schoen
En als ik later groot ben zorg ik zelf wel voor poen

Toen haalde men er een heel stel psychologen bij
Die vonden hem gevaarlijk voor de maatschappij
Vandaag een rijksdaalder en morgen een kluis
Hupsakee, de bajes in en weg met dat gespuis

Op zijn verjaardag zat Jantje in de cel
Er kwam geen visite maar cadeautjes kreeg hij wel
Ma stuurde hem een ijzerzaag, Pa stuurde hem een boor
Daar gaat hij dan, zei Jantje en ging er vandoor

Buiten de bajes zag hij een auto staan
Die leen ik maar, zei Jantje, zo gezegd, zo gedaan
Maar in een scherpe bocht kreeg die kar een lekke band
Sloeg zeven maal over de kop en vloog daarna in brand

Hiermede eindigt het verhaal van onze held
Een blues voor Jantje zongen de vogels in 't veld
Jezus, zei de dominee, sta zijn zieltje bij
Maar Jantje had er maling aan want Jantje was vrij

Jantje was vrij
Jantje was vrij

Dag Rick...

Eergisteren is de eerste echte classical rock-toetsenman van Nederland en misschien wel van de hele wereld overleden : Rick van der Linden.

Vanavond toch na al die tijd nog maar een keertje The Ekseption's Sabredance opzetten.

4-Us

Nou gefeliciteerd er mee....

Sketches of pain

And sometimes it's time for a song...

Sketches of Pain Lyrics

Daylight Saved
Daylight Saved
To spite the dark
In spite of the darkness
There I'll crave
There I'll crave
To get to the heart
In spite of the darkness

Great wide stretches of canvas
Signed by a godless name
Strange bright colours of madness
Only a fool would frame
Sketches of Pain
Sketches of Pain
Sketches of Pain

Some cry shame
Some cry shame
We tore them apart
We failed to imagine
God might claim
God might claim
The works of art
We failed to imagine

Great wide stretches of canvas
Signed by a godless name
Strange bright colours of madness
Only a fool would frame
Sketches of Pain
Sketches of Pain
Sketches of Pain...

Roland Orzabal

Zoekt en gij zult vinden...

Kosh-mode

And so it begins...

/Kosh-mode

Wat nou 'discriminatie'?

Disclaimer : voordat ik van racisme wordt beschuldigd : Als ik racistisch zou zijn dan zou ik geen onderscheid maken tussen - bijvoorbeeld - Turken en Marokkanen.

Dus Neen, niet ALLE Marokkanen blah blah blah enzovoort enzovoort. Dit stukje gaat over dat tiener-tuig. Met te veel tijd en te weinig ambitie. "Doing nothing, just hangin' 'round" zoals Herman Brood al zong, maar dan anders...

Anyway : Hier in mijn relatief kleine woonplaatsje in de Randstad maakt niemand zich zorgen als er een groep jongeren op straat loopt. Men maakt zich geen zorgen als er een groepje Turken op straat loopt. Men maakt zich geen zorgen als er een groepje Surinamers of Molukkers over straat loopt.

Zodra er echter een clubje jonge Marokkanen op straat loopt zie je de voorzichtigheid uit de ogen van de andere mensen stralen. Waarom? Omdat die groepjes gewoon geen enkele aanleiding meer nodig hebben om stoer te doen. Je HOEFT helemaal geen racistische opmerking te maken, je HOEFT helemaal niet naar hun vriendinnetje te kijken, je HOEFT helemaal niks te zeggen. De kans op ruzie is net zo groot als je je mond dicht houdt. Het zijn bullies die vol testosteron zitten, en in plaats van in de sportschool raken ze die energie liever kwijt met matten op straat. En denk niet dat er ook maar 1 is die in zijn eentje ruzie met anderen schopt, dat zou veel te gevaarlijk zijn. Ik heb het in elk geval nog nooit gezien. Het gaat altijd in groepsverband, bij voorkeur tegenover een kleinere groep of een eenling.

Dit gaat niet meer om culturele verschillen, het gaat gewoon om gebrek aan opvoeding en gebrek aan een harde hand als dat een keer nodig is.

Vindt IEMAND het nog gek dat mijn moeder van pak em beet 65 liever omloopt dan door zo'n straat te lopen? Terwijl ze nog nooit is lastig gevallen? Vindt IEMAND het nog gek dat de HELE Marokkaanse gemeenschap zo onderhand wordt gestigmatiseerd?

Werkkampen instellen, en wel nu. Sociale Dienstplicht invoeren, zo snel mogelijk. Want anders breekt over een paar jaar zo ongelofelijk De Pleuris uit dat het niet meer te stoppen is.
Nederlanders doen niet zo gek snel gewelddadig, maar ik heb de vlam wel eens in de pan zien slaan. En dan zijn het net kleine Dustin Hoffmannetjes in Straw Dogs. Door het lint en zonder enige zelfbeheersing.

"Don't make me angry Mr. McGee. You wouldn't like me when I'm angry'...

Het gaat allemaal nog eens een keer vre-se-lijk fout lopen.

Bouncen...

Ik vroeg me als ouwe zak van boven de 16(!) al een tijdje af wat nou precies de betekenis is van 'bouncen'. Tsja, stuiteren, dat weet opa ook nog wel, maar dan nog...

Tot ik dus dit stukje tegenkwam van een student aan de Leidse Universiteit. Het verklaart zo goed als alles. He-le-maal te heavy stukje man, zwaar strak en onwijs wreed! Om de oude vertaling maar eens te gebruiken...

Vet bouncen

Christiaan Weijts

Koninginnenacht met het Fotomodel en haar Tien Vrolijke Vriendinnetjes in een geleend huis in Amsterdam. Je zou denken dat het een paradijs is, als enige jongen temidden van een volledig elftal tienermeisjes de avond doorbrengen, maar één zo'n avond is voldoende om zelfs de meest vatbare man voorgoed van een lolitacomplex te genezen. De heilzame overdosis. Bij gebrek aan gezamelijke aanknopingspunten, belevingswereld en vocabulaire, doe ik weinig anders dan van de goedkope Lambrusco nippen en – als antropoloog in meisjesland - de sociale interactie gadeslaan, wat resulteert in deze beknopte typologie ener vriendinnengezelschap.

Vier elementen zijn het bindmiddel in een geslaagd meisjesgezelschap: hun kleren – met de nadruk op schoenen en topjes -, hun 'mobilo's', hun seksuele avontuurtjes, maar in de eerste plaats de krachttermen die op de voorgaande drie worden losgelaten. 'Hoe vind je m'n nieuwe schoenen, vind je ze niet peacend?' 'Inderdáád Chickie, ik vind ze echt wel vet bouncen!'
Bij het meisjeselftal leek het spel erom te gaan om zoveel mogelijk van de drie adjectieven die ze kennen en die een exact gelijke betekenis hebben – bouncend, chill en peacend – in één zin te proppen. Heel creatief maakten ze er andere woordsoorten van: 'Waar is Samira?' 'Die zit bij Erwin thuis. Volgens mij zijn ze echt aan het bouncen! Zullen we haar bellen?' Het Fotomodel greep naar haar mobilo: 'Hey lekker ding, peacende chick, kom je ook even hier chillen, het is echt vet bouncend hier! Nee, nog niet? Oh, no peace…'
'Ze is dus echt vet aan het bouncen met die gast!' Het is alsof ik in het smurfendorpje beland ben: ook hier volstaat men met weinig woorden, en is het werkwoord 'smurfen' de synonieme stand-in voor alle bestaande werkwoorden.

Andere favoriete vrijetijdsbesteding van het meisjesgezelschap is het 'dissen' van 'gasten' met wie ze 'gegaan' zijn. Hiervoor gelden strikte spelregels: eerst vertel je in geuren en kleuren hoe je iemand versierd meent te hebben (vanuit mannelijk perspectief bekeken: hoe je je in hebt laten palmen), liefst een barman of dj uit een café, wat je sociale status in de pikorde der chickies ten goede komt, en vervolgens som je op wat er allemaal niet aan ze deugt, waarna – in het hoogtepunt van de hilariteit – het voltallige gezelschap in koor het woord 'lul!' scandeert.

Na tien flessen Lambrusco en evenzovele klagende telefoontjes van de bejaarde buren besluiten de meeste meisjes af te druipen om in Dansen bij Jansen te gaan bouncen, chillen danwel peacen.
'En listen girls', maant het Fotomodel de vertrekkende groep, 'heb respect voor de kat. Zorg dattie niet naar buiten peacet.' De kat, die afwezig onder tafel lag, en met wie ik me nog het meest verwant voelde, was de enige reden waarom we in dit huis waren. Het Fotomodel paste een tijdje op het beest, dat eigendom van kennissen was die ze eigenlijk niet kende.
Ik besloot het bouncen bij Jansen over te slaan, en kroop weg in het mij toebedeelde bedje in de kinderkamer, waar ik in een lange, droomloze slaap viel. De volgende ochtend gaf ik de kat te eten en vertrok met stille trom naar het station, waar geen treinen meer reden.

No peace.